به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، هدی سادات چاوشی از فعالان رسانه ای در یادداشتی آورده است؛ دخترجوانیست، سی ساله به نظر می‌آید. ایده گرفتن عکس ناگهانی دارد و می‌خواهد همه در کارگاه آموزشی در حال عادی و مشغول کار خود باشند. برخی معتقدند این کاری پسندیده نیست و حریم شخصی افراد رعایت نمی‌شود. یک نفر به او پیشنهاد می‌دهد که مسئولیت عکس گرفتن را به عهده بگیرد. می‌خواهد بگوید نه ولی زبان پرتکلف به او اجازه نمی‌دهد راحت صحبت کند و دقایقی وقت از هر دو طرف تلف می‌شود.
زبان پرتکلف در میان ایرانیان بسیار ریشه‌دار و کهن است که با من و من کردن می‌گوید: بله خوب است، البته خودم هم می‌توانم، به هر حال من وقتی عکس می‌گیرم حواسم به کلاس و فضاست تا دچار حواس‌پرتی نشوم و چند جمله دیگر.
تمامی این پاسخ‌ها و جملات با لبخند، سری به سمت گردن خمیده و عدم نگاه مستقیم به چشمان پیشنهاد دهنده همراه است. به هر حال «نه گفتن» در جامعه ما ساده نیست.
پیشنهاد دهنده کمی سردرگم شده و نمی‌تواند متوجه این همه ناز و پیچش کلمات شود. نمی‌داند این زبان پرتکلف دقیقا چرا به‌کار می‌رود و از چه زمانی در فضای گفت‌وگو و محاوره مردم باب شده است. به هر حال اگر می‌گفت «نه ممنون» ماجرا تمام شده بود.
«نه گفتن» یکی از مهارت‌های مهم و لازمه زندگی درست در زندگی اجتماعی است؛ ولی آنچه آموزش داده می‌شود مهارت بله گفتن است و ما در مراوده‌های روزانه و دوستانه کمتر نه گفتن را به‌کار می‌بریم. بسیاری از کتاب‌های اصول مذاکره نیز بر این اصل استوار است.
نه گفتن یعنی وقتی نمی‌خواهیم مطلبی را بپذیریم با استفاده از این مهارت بدون آن‌که به دیگران و خودمان آسیبی برسانیم و اذهان را دچار قضاوت و تحلیل غیرعادلانه و غیرواقعی کنیم، نه خود را بسیار فعال بیان و ابراز کنیم.
عوامل زیادی در «نه گفتن» افراد موثر است، از جمله؛ ترس از دست دادن تعامل با فرد مقابل یا دیگران، احساس مسئولیت در مقابل احساسات دیگران، تلقی اینکه اگر از درخواست دیگران امتناع کنیم آدم مغرور و بی‌تربیتی جلوه می‌کنیم و ...
۳۱۳/۱۷
